یکم ربیع الاول

در نیمه شب اول ربیع الاول سال 11 هجرى قمرى، امیرالمؤمنین على بن ابیطالب(علیه السلام)بدن مطهر خاتم الانبیاء و المرسلین(صلى الله علیه وآله) را دفن نمودند.
هنگام رحلت پیامبر(صلى الله علیه وآله) مغیره، خطاب به ابوبکر و عمر گفت: اگر بعداً با مردم کارى دارید آنها را دریابید. لذا ابو بکر و عمر هنگام دفن پیامبر(صلى الله علیه وآله) حاضر نبودند، بلکه میان دیگران بودند و در سقیفه براى خود امیر انتخاب مى کردند، و قبل از آنکه کنار بدن حضرت حاضر شوند، بدن مطهر دفن شد.
عبداللّه بن حسن مى گوید: به خدا قسم ابوبکر و عمر بر پیامبر(صلى الله علیه وآله) نماز نخواندند، با توجه به اینکه سه روز بدن مبارک پیامبر(صلى الله علیه وآله) دفن نشد، ولى اهل سقیفه مشغول کار خود بودند.
 مصیبت و فاجعه رحلت پیامبر(صلى الله علیه وآله) از یک طرف و بى احترامى به آن حضرت و توجه نداشتن مردم به غسل و کفن حضرت از طرف دیگر، داغهایى بود که بر دل مبارک امیرالمؤمنین(علیه السلام) سنگینى مى کرد. چنانچه با یاد تلخ آن روزها فرموده اند: «آیا بدن شریف پیامبر(صلى الله علیه وآله) را رها مى کردم و او را دفن ننموده، براى خلافت و سلطنت بعد از او نزاع مى کردم»؟
 هنگامى که امیرالمؤمنین(علیه السلام) متوجه غسل و کفن پیامبر(صلى الله علیه وآله) شد وغاصبین خلافت در سقیفه بودند، در شب چهارم که اول ربیع الاول بود بدن مبارک آن حضرت را دفن فرمود، و طبق وصیت پیامبر(صلى الله علیه وآله) متوجه جمع آورى قرآن شد. آن حضرت فرموده بودند:« على جان، تا سه روز از خانه خارج مشو و قرآن را جمع آورى کن...».
در این ایام، سه بار به منزل آن حضرت هجوم آورده اند: بار اول در روز اول ربیع بود که براى بیعت آمدند و آن حضرت فرمود: قسم یاد کرده ام که تا جمع قرآن تمام نشود از خانه بیرون نیایم، سپس آنان باز گشتند. پس از آن امیرالمؤمنین(علیه السلام) شبها صدیقه طاهره و حسنین(علیه السلام)را بر درِ منزل اصحاب مى بردند و طلب یارى مى نمودند.
بار دوم هفت روز بعد از دفن پیامبر(صلى الله علیه وآله) بود که زبیر و عده اى دیگر در منزل امیرالمؤمنین(علیه السلام) جمع شده بودند.
 بار سوم به منزل حضرت هجوم آوردند، و پس از آتش زدن دربِ منزل و ضرب و جرح حضرت صدیقه طاهره(علیها السلام) و کشتن حضرت محسن(علیه السلام)، امیرالمؤمنین(علیه السلام) را با دست بسته بیرون بردند.(1)
همچنین حضرت امام حسن عسکرى(علیه السلام) را در سال 260 هجرى قمرى در چنین روزى مسموم نمودند.(2)
 
ــــــــــــــــــــــــــــــــــ
 1-تقویم شیعه، صفحه 71و73
2-حوادث الایّام، صفحه 77.
http://persian.makarem.ir/